چروکنے ویلے نی گل یے سنگیو!
اپنے گراں نے ڈوغے، ٹہاکے
باڈر تے بارود نے قصے
چھوڑی پچھے
نکلی گئی سی
لوڑنے اک دن
پونچھے دیس نی باغی نِکڑی
آخر کہہ پچھان اے اس نی؟
اوپرے چوپرے
مُلخاں ای جائی کے
لُور لُور کرنی پھری مسافر
علم نے سُچے شوق نی خاطر
کڈے ایس کتنے اوخے تیاڑے
پغتے ایس کتنے موسم پیڑے
مغربی عقلے نے دریاواں وچ
پھینکے ایس مشرقی عشق نے پتھر
کیتیس ہیٹھے نی تہرت اُپر
چروکنے ویلے نیاں جلداں ای پلیہٹے
فرہنگی نسخیاں نے اوراقکھنگھالیس
سِکھاں متاں نے اجلے موتوی
ڈونگی تہرتی چوں کڈی ساہلیس
بنجے حساں نے خالی کٹورے
چمکیلے لفظاں نال تولیس
فرضی سچ کی لڑے لائی کے
ہتھے اچ کاپی پینسل چائی کے
ایل او سی نے نیړڑے جائی کے
جلے تکیس تہرتی کمبنی
گولہ باری نال مٹی اڈنی
کننے ایر پئیس توائی خدا نی
دلے ایر اس نے قیامت تروٹی
مغزے وچ کمسان پئی گیاس
بارڈرے ایر بسنیاں والیاں کی تُو
پچھان نے لیکچر دینے آئی سئیں؟
پلے ای کج نقصان پئی گیاس۔
آخیے پچھان نیاں کج کج رمزاں
عقلے ای اسنی آئی کے بسیاں
یورپی گیان نیاں اوپریاں سمجھاں
پہاڑی مغزے ای پہری کندیانس
اوپرے سچ نیاں تھیوریاں کننی
اینتھمو گرافک قیوریاں کننی
ڈیٹا نی شکلے وچ اپنے
آبائی ملخے کی پڑھنے
مڑی کے اپنے بوئے ایر پُجی
پہلیے لوکے چلیے کڑیے۔
ڈیٹا تے ڈیٹا ای ناں جانم
اکھ یے تاڑی کیستی پُر نم؟
اے نہ وے کہ گنوتی جان نی
جلدی جلدی کہانڑیاں چائی کن
کمپیوٹر نے اندر بائی کن
دستی دستی تھیسز مکائی کن
اپنے نال ہی کہلن لگنی
پونچھے دیس نی باغی نکڑی
جلے اندروں سمجھی جانڑیں
مقبوضہ لوکاں نی کہانڑیں
اساں نی تے پچھان ہی کوئی نئی
دنیا اساں ایر حیران ہی کوئی نی
اساں نی زندگی ایچ بس ہر ویلے
توپاں نیاں ای وازاں ہن
بارود نی مکرو خشبو اے تے
خوفے ای لتھڑیاں راتاں ہن